sobota, 26 października 2013

Rollitos de primavera.

Przepis odtworzony przez Mamę mojej współlokatorki na podstawie jedzenia w Hiszpanii, zrobiłyśmy wczoraj na kolację i wyszło to genialnie! Choć mam wrażenie, że ma to korzenie w Chinach to jednak smakuje inaczej niż klasyczne sajgonki. Nie są trudne do zrobienia, a w smaku genialne!






Przepis na 20 rollitos:
- 500 g fileta z kurczaka
- 6 pieczarek średniej wielkości
- 1 papryka
- 1 por
- 1 marchewka
- pół kapusty włoskiej
- dwa ząbki czosnku
- 1 opakowanie papieru ryżowego
- sól, pieprz, papryka, czosnek


Na patelni podsmażamy kurczaka pokrojonego w drobne paseczki (lub drobną kostkę) razem z porem, również pokrojonym drobno, przyprawiamy papryką, czosnkiem, solą i pieprzem.
Pozostałe składniki posiekać na paski lub kostkę, poddusić w garnku z przyprawami oraz zgniecionym ząbkiem czosnku.
Papier ryżowy po jednym arkuszu zamoczyć w misce z ciepłą (nie gorącą!) wodą, wyciągnąć na talerz, przy dolnej krawędzi (zostawić 4-5 cm odstępu) wyłożyć dużą łyżkę farszu, zawinąć wg instrukcji na opakowaniu papieru ryżowego.
Tak zrobione rollitos podsmażyć na patelni po 2 minuty z każdej strony, podawać z sosem chilli lub ketchupem :-)



Smacznego!

P.S. Nie jestem w stanie powiedzieć, na ile przepis jest klasyczny, ponieważ był odtwarzany metodą prób i błędów :)

piątek, 11 października 2013

5 days in Paris - part II.

Sobota była dniem  dla Montmartre. Szczerze mówiąc, jeden dzień tam to zdecydowanie za mało, żeby powspinać we wszystkie interesujące miejsca, jednak specyficzną atmosferę tej dzielnicy czuć od samego wyjścia z metra.

Z samego rana postanowiłyśmy zobaczyć cmentarz Montmartre. Niestety, poszukiwania grobu Dalidy zakończyły się fiaskiem (ze strony Siostry już drugi raz...), ale za to widziałyśmy polski akcent w postaci pomnika po grobie Lelewela, panią uprawiającą jogging na cmentarzu (!) oraz stróża goniącego ją z gwizdkiem i masę kotów, które chyba mieszkały na tymże cmentarzu...

Również koniecznie uparłam się, aby choć zobaczyć Moulin Rouge, z racji mojego sentymentu do filmu z Nicole Kidman. Niestety, z zewnątrz tylko wiatrak jest wart zobaczenia, natomiast bilety do środka mają takie ceny, że obiecałam sobie wrócić tam jak już tylko będę sławna i bogata.





Zaczęłyśmy się powoli wspinać w stronę Sacre-Coeur, zwiedzając po drodze pobliskie sklepiki z pamiątkami, a dotarłszy pod bazylikę obowiązkowo musiałam przejechać się na karuzeli. Sacre-Coeur również widziałyśmy jedynie z zewnątrz, jednak podejrzewam, że skoro tak świetnie prezentuje się z zewnątrz, to w środku będzie równie ładna. Wpisałam więc wnętrze na listę następnego razu. 



Następnie nieco pogubiłyśmy się przy poszukiwaniu muzeum Dalego, jednak po drodze trafiłyśmy na genialny sklepik z akcesoriami z Moulin Rouge. Były pióropusze, buty, spinacze w kształcie wiatraka, biżuteria i sceniczna szminka w kolorze szałowej czerwieni.

www.moulinrougestore.com


Wreszcie udało się dotrzeć do muzeum Dalego, które polecam każdemu. A zwłaszcza osobom, które uważają, że muzea są nudne. To jest równie genialne niczym sam Dali. Po kupieniu biletu wchodzi się do nastrojowych, czarnych pomieszczeń, gdzie z głośników sączy się niepokojąca muzyka. W takiej oprawie rzeźby i szkice Dalego sprawiają niesamowite wrażenie. Można tam stać godzinami i sycić oczy surrealizmem.  Zaopatrzyłam się w sklepie z pamiątkami z muzeum w perfumy Salvador Dali, choć tak naprawdę miałam ochotę na ukradkowe wyniesienie którejś z rzeźb. Muzeum nie jest zbyt duże, jednak jest tam sporo nieznanych prac Dalego, szczególnie interesujące są szkice ilustracji do Alicji w Krainie Czarów. Aż szkoda, że wersji z Jego rysunkami nie można zakupić.






Na koniec dnia na Montmartre powędrowałyśmy w stronę Place des Abesses, gdzie jest jedyna oryginalna stacja metra, w której do stacji schodzi się około 10 minut krętymi schodami. Byłyśmy już dość padnięte, a schody sprawiały wrażenie niekończących się nigdy. 
Skierowałyśmy się do Cafe du Commercei, poleconym również na blogu StyleDigger, pobłądziłyśmy w dzielnicę hinduską, gdzie co drugi sklep był zaopatrzony w totalnie odjechane stroje odświętne dla kobiet.
W końcu udało się nam dotrzeć do restauracji, gdzie zjadłyśmy hamburgera (Siostra) oraz stek z ziemniakami (ja). Było przegenialne jedzenie, zwłaszcza, że byłyśmy już porządnie głodne.

Następny dzień zaczął się dla nas bardzo wcześnie rano, pomimo tego jednak spóźniłyśmy się na metro jadące do Wersalu. Do Wersalu jedzie jedna linia metra (C),która ma kilka kierunków. Jak się jednak okazało, są dwie stacje z których bez problemów można dojść do Chateau. Po 40 minutach jazdy znalazłyśmy się w maleńkim miasteczku (a przynajmniej tak wyglądało), gdzie nieco dalej znajduje się Pałac.
Mam lekkiego hopla na punkcie Wersalu, bardzo mnie interesuje jego historia i życie ludzi, którzy w nim mieszkali.
Jednak choć wiedziałam, że jest to potwornie wielkie to i tak ogrom Chateau mnie przytłoczył. Miałyśmy zakupiony przez internet bilet do ogrodów, gdzie odbywał się Music Fountain Show, co jest zdecydowanie fajnym pomysłem do zobaczenia - jedna z niewielu okazji, aby zobaczyć działające fontanny w Wersalu. Plus do tego muzyka wprowadzająca w klimat pałacowy i człowiek czuje się jakby cofnął się w czasie.
W samym Pałacu nie byłyśmy, ponieważ po zwiedzeniu ogrodów i dojścia pieszo do Grand Trianon ledwo byłyśmy w stanie chodzić, a kolejka do wnętrz wyglądała na co najmniej dwie godziny stania.
Ogrody są piękne, ogromne i bardzo ciekawe, bo można się w nich zgubić i wczesnym rankiem (około 9-10 rano) ilość turystów nie jest tak przytłaczająca.
Przerwę na lunch zrobiłyśmy sobie przy Grand Canal, gdzie o mało nie zjadły nas olbrzymie karpie, które zjadły zeschłą bagietkę przeznaczoną dla kaczek. Niestety, kaczki nie zdążyły podpłynąć i większość zjadły te ogromne ryby.
Najbardziej podobało mi się Sioło Królowej przy Petit Trianon. Choć nie miałam specjalnie dużo siły, żeby zwiedzić całe to mimo wszystko było tam tak urokliwie, że się zmusiłam. Jest tam naprawdę sielankowo, pomimo rozśmieszających mnie sztucznych domków.







Spędziłyśmy w Wersalu cały dzień, a i tak nie zobaczyłyśmy całości. Najfajniejszym pomysłem do poruszania się po ogrodach jest kolejka, która jeździ od Pałacu, przez Grand Canal i Grand Trianon pod Petit Trianon. Koszt biletu to niecałe 4 euro, a jeździć można przez cały dzień.
Wydaje mi się, że bardzo trudne byłoby zwiedzenie i wnętrz Wersalu i ogrodów, zarówno czasowo jak i wysiłkowo. Wnętrza zwiedzę następnym razem, którego już nie potrafię się doczekać.

Nie rozczarowałam się Paryżem, głównie dlatego że starałam się nie nastawiać na nic czy nie oglądałam przed wyjazdem filmów o Paryżu. Na wyjazdach mam również takie podejście, żeby niczemu się nie dziwić, a jedynie chłonąć atmosferę, obserwować ludzi, podziwiać miejsca.

Teraz tylko pozostaje myśleć, co zwiedzamy za rok...
 

Template by BloggerCandy.com