piątek, 6 marca 2015

Posklejajmy się.

Trafiłam wczoraj na artykuł o złamanym pokoleniu ludzi w wieku 19-24 lata. Ponieważ mieszczę się w tym zakresie to dało mi to nieco do myślenia i postanowiłam podzielić się tymi przemyśleniami.



W artykule głównie wypowiada się psycholog rozwojowy, która zarzuca dwudziestolatkom brak motywacji, brak chęci rozwoju i brak celu w życiu, porównując ich do trzydziestolatków, którzy generalnie zapierniczają, żeby osiągnąć w życiu to co chcą, nie patrząc na koszty.

Zgadzam się z tym. Ale częściowo. Między moim pokoleniem, a pokoleniem trzydziestolatków stoi w Polsce na przykład reforma szkolnictwa, która dała nam rok za mało na podjęcie decyzji o studiowaniu. Sama rzuciłam pierwsze studia i teraz uważam to za jedną z moich lepszych życiowych decyzji. Miałam odwagę to zrobić, potem mnie to załamało na dłuższy czas i rzeczywiście nie wiedziałam, co ze sobą począć. Kiedy jednak pozbierałam się z tej niemocy wybrałam kierunek studiów idealnie mi pasujący, przeprowadziłam się do miasta, gdzie żyje mi się lżej niż w poprzednim i generalnie patrząc z perspektywy na moje wcześniejsze życie, to stwierdzam, że teraz jestem w punkcie w jakim chciałam być. Choć w wieku osiemnastu lat nie wiedziałam, gdzie jest ten punkt.
Dlatego też mam wysoką tolerancję na brak motywacji osób, które niedawno skończyły liceum, poszły na studia wybrane w pośpiechu i które zrozumiały, że źle trafiły. Bo uważam, że lepiej jest coś zacząć i to porzucić w odpowiednim momencie, niż się męczyć za wszelką cenę i potem żałować zmarnowanych lat.

Nie widzę też sensu w słowach o dzieciach kapitalizmu, które wszystko miały. Tak, mój rower na komunię to góral, ale uczyłam się jeździć na składaku Siostry, tak jak moi koledzy i koleżanki. Pierwszy komputer w domu nie służył rozrywce, a pracy rodziców i rzadko miałam do niego dostęp na tak długo, jak marzyło moje młodzieńcze serce. Nie miałam w życiu konsoli telewizyjnej, XBoxa, PlayStation, bo nie miałam takiej potrzeby. Wiele zawdzięczam rodzicom, którzy zawsze dawali mi bardzo wiele rzeczy, których pragnęłam, ale nie uważam, że moje pokolenie to pokolenie roszczeniowe, które teraz od życia żąda pracy za nic.

Zresztą, uważam, że znanie własnej wartości na rynku pracy pokazuje pracodawcom, że młodzi ludzie nie będą godzić się na kłamanie przez telefon innym ludziom, czy pracę za 4 zł na godzinę, bo nawet młody człowiek bez doświadczenia nie powinien godzić się na takie warunki. Ba, żaden człowiek nie powinien godzić się na takie warunki pracy.

Jest też wiele prawdy w tym artykule. Często osoby kończące liceum chciałyby, aby to liceum nadal trwało. Żeby mama robiła kanapki na uczelnię, a pranie w magiczny sposób samo się prało i prasowało. Ciężkim zderzeniem z rzeczywistością jest mieszkanie bez rodziców, ale moim zdaniem jest to bardzo ważne doświadczenie, które pokazuje, że dom nie funkcjonuje sam i trzeba się nieco narobić, żeby mieć czyste skarpetki i co zjeść na kolację. Rozczarowania idące z dorosłym życiem potrafią młodych zetknąć brutalnie z rzeczywistością, jednak bardziej niepokojące jest to, że coraz więcej dwudziestolatków nie radzi sobie z tą brutalnością i ucieka przed nią. Wiem też, że nie każdy jest w stanie podnieść się z łóżka o własnych siłach i zrobić coś, by swoje życie utorować na wymarzoną ścieżkę.

Ze swojej strony chciałabym kopnąć na szczęście wszystkich młodych, którzy borykają się z brakiem motywacji do życia - tak naprawdę to wy musicie chcieć, aby się udało, bo nie uda się nigdy bez prób. Nie mówię, że będzie lepiej, bo to zależy od wielu czynników, ale zadajcie sobie pytanie - czy robię wszystko, co mogę, by być szczęśliwym?
 

Template by BloggerCandy.com